ବୋଉ

ବିରଜା ମହାପାତ୍ର   ଆଉ ଟିକେ କରୁଣାର ହାତ ବଢେଇଦେ ବୋଉ ମୁଁ ଲଙ୍ଘିଯିବି ସବୁ ସ୍ଵପ୍ନିଳ ଆକାଶ ଏମିତି ସମ୍ପତି ହୋଇ ପୁଣି ଫେରିବି  ତୋ ପାଦ ତଳେ ନିତିଦିନ ହସି ପାରୁଥିବି | କରୁଣାର ରଙ୍ଗ ନାହିଁ, ବର୍ଣ୍ଣ ନାହିଁ , ଆକାର ବି ନାହିଁ... ପରଲୋକରେ ଯଦି ଭାବିବାର ସାମର୍ଥ୍ୟ ଥାଏ ତୋର  ତୁ ବୋଧେ ଝୁରୁଥିବୁ ମୋତେ  ମୁଁ ଯେମତି ତତେ ଝୁରୁଥାଏ || ତୁ ମୋ କାନ୍ଥର ଛାୟାଛବି ଏବେ ପୋଛୁ ପୋଛୁ ମନେ ପଡେ  ଧୁଳି ମଖା ଚିରା କନା ଦିନେ ତୋର କାନିର ପଣତ ଥିଲା  କେତେ ବେଳେ ମୋ ଆଖିରୁ  ଲୁହ ପୋଛିଥିଲା ||