ବିଜୟମୋହନ ମିଶ୍ର ମାତା ମୋ’ ଜନନୀ ଜୀବନ ବିନ୍ଧାଣୀ ମାତା ମୋ’ ପ୍ରାଣର ଡୋରି ମାତା ମୋ’ କରଣୀ କ୍ଷୁଧା ନିବାରିଣୀ ଆପଦ ନଉକା ତରୀ ମାତା କହେ କଥା ମନର ଭାବନା ଆଖିରେ ତାହାର ଠାର ମାତାର ବଚନ ହୃଦୟ ସ୍ପନ୍ଦନ ମରମ ଧରମ ଗାର ତା’ ଭାଷା ପ୍ରୀତିର ସ୍ନେହ ସୌହାର୍ଦ୍ଦ୍ୟର ଅବାରିତ ଜଳଧାରା ନାହିଁ ତା’ ବନ୍ଧନ ଭାବ ଚିରନ୍ତନ ପ୍ରେମ ପୁଲକ ଅସରା ଭାଷା ତା’ ମଉନ ନାହିଁ ବ୍ୟାକରଣ ନାହିଁ ଆଉ ରୀତିନୀତି ଭାଷା ତା’ ସଜଳ ଆଖିର କଜଳ ଅନନ୍ତ ପ୍ରକୃତି ଗୀତି ମୋ’ ମା’ର ଭାଷା ପ୍ରକୃତିର ଭାଷା ପବନ ତାହାର ଦେହ ମାଟି ତା’ର ଗୁଣ ଜ୍ଞାନ ତା’ ତପନ ପାଣି ନିଏ ତା’ର କୋହ ସବୁ ମା’ ଭାଷା ଶିଶୁର ଭରସା ପଶୁ ପକ୍ଷୀ କୀଟ ପ୍ରାଣୀ ନାହିଁ ତା’ର ଭେଦ ଭାଷା ତା’ ଅଭେଦ ଅକୁହା ମମତା ବାଣୀ ମାତୃଭାଷା ବୁଝ ହେ ଜ୍ଞାନୀ ମଣ୍ଡଳୀ ଆପଣା ମନର କଥା ପ୍ରକାଶ ନ ଥାଏ ଭାବନାରେ ଘର ନାହିଁ ତା’ର କେବେ ବ୍ୟଥା (ର୍ହାର୍ଭାର୍ଡ୍ ବିଶ୍ୱବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଅଷ୍ଟାଦଶ ଭାରତ କବି ସମ୍ମିଳନୀରେ ପଠିତ, ୨୦୧୪ ମେ’ ୧୭.) ବୋଷ୍ଟନ୍, ଯୁକ୍ତରାଷ୍ଟ୍ର ଆମେରିକା
