ବିମଳ ପ୍ରସାଦ ଗୋଟେ ନିଆଁ ନଲିଭୁଣୁ ଆଉ ଗୋଟିଏ ନିଆଁ ଉଠୁଛି ଏବଂ ତାହାକୁ ପ୍ରଶମିତ କରିବାକୁ ନାନାଦି ଫିକର ହେଉଛି। ତଥାପି ପ୍ରଜାଙ୍କ ଆଖିରେ ଆଙ୍ଗୁଠି ଗେଞ୍ଜି ପ୍ରଶାସନ ପଟି ମାରିବାରେ ଲାଗିଛି। ୨୦୧୬ ଅକ୍ଟୋବର ୨୪ ତାରିଖରେ ମାଓବାଦୀ ପ୍ରବଣ ମାଲକାନଗିରି ଜିଲ୍ଲାରେ ଆନ୍ଧ୍ର ଗ୍ରେହାଉଣ୍ଡ୍ ଓ ଅନ୍ୟ ସୁରକ୍ଷା ବାହିନୀର ମିଳିତ ଆକ୍ରମଣରେ ମାଓବାଦୀ ଶିବିର ଧ୍ୱଂସ ହେବା ସହ ମୋଟ ୨୮ ଜଣ ମାଓବାଦୀ କ୍ୟାଡ଼ର ମୃତ୍ୟୁମୁଖରେ ପଡ଼ିଲେ। ଦୁଃଖଦାୟକ କଥାଟି ହେଉଛି, ତହିଁରୁ ୧୨ଟି ଅଚିହ୍ନା ମୃତଦେହକୁ ଓଡ଼ିଶା ପୁଲିସ୍ ଶେଷରେ ପୋତି ଦେଲା, ଦୀପାବଳି ଦିନ। କାରଣ ୩୦ ଅକ୍ଟୋବର (ସାତ ଦିନ) ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ସେହି ମୃତଦେହଗୁଡ଼ିକର କେହି ଦାବିଦାର ନଥିଲେ। (୧) ପ୍ରତ୍ୟେକ ମଣିଷର ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ସହ ବଞ୍ଚିବାର ଅଧିକାର ଏବଂ ମରିବା ପରେ ମର୍ଯ୍ୟାଦାର ସହ ଦାହସଂସ୍କାର ହେବାର ଅଧିକାର ଅଛି। କିନ୍ତୁ ୧୨ଟି ମୃତଦେହ ସହ ଯାହା ହେଲା, ତାହା କ’ଣ ମାନବାଧିକାର ଉଲ୍ଲଂଘନ ନୁହେଁ? (୨) ଓଡ଼ିଶା, ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ, ଛତିଶଗଡ଼, ଝାଡ଼ଖଣ୍ଡ, ବଂଗ ଓ ମହାରାଷ୍ଟ୍ରରେ ମାଓବାଦୀମାନେ ସକ୍ରିୟ ଅଛନ୍ତି। ମାଲକାନଗିରିରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରଥମ ଚାରିଟି ରାଜ୍ୟର ମାଓବାଦୀମାନେ ମେଳି ହେବାର ରିପୋର୍ଟମାନ ବାହାରିଛି। ତେବେ ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟଗୁଡ଼ିକରେ ସେହି ମୃତଦେହଗୁଡ଼ିକର ଦାବିବାର ସନ୍ଧାନ ପାଇଁ କୌଣସି ସୂଚନା ଦିଆଯାଇଥିଲା କି? (୩) ଆଧାର ପଞ୍ଜୀକରଣ ବ୍ୟବସ୍ଥାରେ ଦେଶର ୮୦ ଭାଗ ଜନତା ସାମିଲ ହେବା ପରେ ପ୍ରାୟତଃ ଆଉ କେହି ଅଚିହ୍ନା ବା ଲାୱାରିସ ନୁହନ୍ତି। ମଣିଷମାନଙ୍କର ଦୁଇ ହାତର ଆଙ୍ଗୁଠି ଚିହ୍ନକୁ ମେଳ କରି ଆଧାର ଡାଟାବେସ୍ରୁ ତାଙ୍କର ନାମ, ବାପାଙ୍କ ନାମ, ଘର ଠିକଣା, ଜନ୍ମ ତାରିଖ ଇତ୍ୟାଦି ଅବିଳମ୍ବେ ପାଇହେବ। ଏହା କ’ଣ ପୁଲିସ୍ ଅଧିକାରୀମାନଙ୍କୁ ଏବଂ ଗୁଇନ୍ଦା ଅଧିକାରୀମାନଙ୍କୁ ଜଣା ନାହିଁ? ଯଦି ଜଣାଅଛି ବା ମୁଣ୍ଡରେ ବୁଦ୍ଧି ଢୁକିଥିଲା, ତେବେ କରିଛନ୍ତି କ’ଣ? (୪) ହୁଏତ ମାଓବାଦୀ ଗୋଷ୍ଠୀମାନେ ଅପହରଣ କରି ନେଇ ଯୁବକମାନଙ୍କୁ ଜୋରଜବରଦସ୍ତ ସଶସ୍ତ୍ର କ୍ୟାଡ଼ର ବନାଉଥିବେ। ତେଣୁ ସେମାନେ ଆଖପାଖର ନହୋଇ ଦୂରବର୍ତ୍ତୀ ସ୍ଥାନରୁ ଆସିଥାଇ ପାରନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ସର୍ବଭାରତୀୟ ସ୍ତରରେ ନିରୁଦ୍ଦିଷ୍ଟ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କର କୌଣସି ବିଜ୍ଞାନସମ୍ମତ ଡାଟାବେସ୍ ପରିଚାଳିତ ହେଉ ନଥିବାରୁ ସେହି ନାଗରିକମାନଙ୍କୁ ଚିହ୍ନଟ କରିବାରେ ପୁଲିସ୍ ବିଫଳ ହୋଇଛି। (୫) ଏବେ ସାଧାରଣରେ ସନ୍ଦେହ ପ୍ରକାଶ ପାଇଛି ଯେ ପୁଲିସ୍ ହୁଏତ ଟାର୍ଗେଟ୍ ପୂରଣ କରିବା ପାଇଁ କିଛି ଅଣମାଓବାଦୀଙ୍କୁ ଅନ୍ୟ ଆଡ଼ୁ ଧରି ଆଣି ସେଠାରେ ମାରି ପକାଇ ଦେଇଛି। ଏହି ସନ୍ଦେହ ଯଦି ଆଇନ ଅଦାଲତ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଏ, ପୁଲିସ୍ ଦମ୍ ଅଛି ତ ସାମ୍ନା କରିବାକୁ? (୬) ଉପରୋକ୍ତ ବିନ୍ଦୁଗୁଡ଼ିକ ଉପରେ ସୁରକ୍ଷା ପରାମର୍ଶଦାତା ତଥା ଆଇନ ପରାମର୍ଶଦାତାମାନେ ଅବଶ୍ୟ ନିଜର ମତ ଦେଇଥିବେ। କିନ୍ତୁ ହେଲା କ’ଣ? ୧୨ ଜଣଙ୍କର କ’ଣ ଇଜ୍ଜତ ରହିଲା? ସେମାନେ କିଏ? ସେମାନଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ-ସନ୍ତାନ, ମାଆବାପା କ’ଣ ତାଙ୍କର ମଲାମୁହଁ ଦେଖିପାରିଲେ କି? ୧୯୮୬ ମସିହାର ଓଡ଼ିଶା ନୁହେଁ, ୨୦୧୬ ମସିହା ଚାଲିଛି। ଘଡ଼ିକେ ଘୋଡ଼ା ଛୁଟୁଛି। ଅନ୍ତତଃ ଟିଭି ନ୍ୟୁଜ୍ ଚ୍ୟାନେଲଗୁଡ଼ିକ ଜରିଆରେ ଲୋକଙ୍କ ପାଖରେ ନିମିଷକେ ଖବର ପହଞ୍ଚି ପାରୁଛି। ତେଣୁ ଓଡ଼ିଶା ସରକାର ଏମିତି ଖାମ୍ଖିଆଲୀ କାର୍ଯ୍ୟ କରିବାର ପରିଣତି କ’ଣ ହେଉଛି ଦେଖିବାକୁ ରହିଲା। ସବୁଠୁ ଲଜ୍ଜାଜନକ କଥାଟି ହେଲା ଆମ ଦେଶରେ ଚୋଖା ଚୋଖା ସଫ୍ଟୱେର୍ ଡେଭଲପର୍ସ ଥାଇକି ଏବଂ ଦେଶରେ ଡିଜିଟାଲ ଇଣ୍ଡିଆ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ ଥାଇ ସୁଦ୍ଧା ଜନସୁମାରି ନାମରେ ଏକ ପ୍ରହସନ ଚାଲିଛି। କାରଣ ସାରା ଦେଶବାସୀ ଏବେ ବି କମ୍ପ୍ୟୁଟର ଡାଟାବେସ୍ରେ ପରିଣତ ହୋଇନାହାନ୍ତି। ଗୋଟିଏ ସଭ୍ୟ ଦେଶରେ ଅଚିହ୍ନା କଗ୍ଦଣ କିଏ ଥାଏ? ବ୍ୟୁରୋକ୍ରାଟ୍ମାନେ ଏ ସଭ୍ୟ ଦେଶକୁ ଚଳାଇବା ଦିଗରେ ନୂଆ ନୂଆ ଜ୍ଞାନ ଓ ଜ୍ଞାନକୌଶଳ ପାଇବାକୁ ଯେଉଁ ବିଦେଶ ଯାତ୍ରା କରନ୍ତି, ତାହା କେବଳ ପର୍ଯ୍ୟଟନରେ ସୀମିତ ରହିଯାଏ କି, ସତରେ କିଛି ଶିଖନ୍ତି?
